19-3-2019 → 2Sm7,4-5a.12-14a.16; Ps89(88),2-3.4-5.27i29; Rz4,13.16-18.22; Mt1,16.18-21.24a;

Bóg sam, mocą Ducha „Przenajświętszego”, powołał do istnienia w łonie Dziewicy z Nazaret, Ma-ryi, poślubionej przedtem Józefowi, Człowieka, który był Jednorodzonym synem Bożym: słowem Przed-wiecznym Ojca. On – Bóg – jest Tym, „który to, co nie istnieje, powołuje do istnienia”. I Józef z Nazaret uwierzył Bogu. Uwierzył tak, jak kiedyś Abraham. Uwierzył, gdy Bóg przemówił do niego słowami Anioła Pańskiego. słowa te brzmiały tak: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” (Mt 1,20-21). Józef, który przedtem – „nie chcąc narażać Maryi na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie” (Mt 1,19) – teraz: „uczynił tak, jak mu polecił Anioł Pański” (1,24). „Wziął do siebie Maryję – i To, co się w Niej poczęło”. Okazał się prawdziwym potomkiem Abrahama wedle wiary. Potomkiem uprzywilejowanym. Oto bowiem dane mu było stać się świadkiem najbardziej bezpośrednim, świadkiem naocznym wypełnienia się obietnicy danej kiedyś Abrahamowi pod osłoną wiary. Jeśli tamten „wbrew nadziei uwierzył nadziei” – to Józef tak samo uwierzył. Oto został wezwany głosem Boga, ażeby nadzieja zbawienia mogła się wypełnić w świecie.

źródło: „AD 2019 ze świętym Janem Pawłem II. Terminarz i agenda biblijna”, Wydawnictwo AA.